“Ik voel me fitter, energieker, en heb minder eten nodig”
Pakweg een maand geleden ben ik begonnen mijn eetpatroon om te gooien. De eerste week was het zwaarst. Het koken, wennen aan de hoeveelheden, en weten wat je beter kan eten dan iets anders is heel waardevol en ik ervaar het niet als lastig om dit te implementeren. Eigenlijk gaat dat beter dan verwacht en ik merk dat ook aan mijn lijf: fitter, energieker, en ik heb minder eten nodig (als in de hoeveelheden).
Mentaal is een ander verhaal. Eten was voor mij een beloning. Dat is het nog steeds. Tijdens mijn heftige depressies is eten een manier geweest om mezelf te troosten. Wat biologisch gezien niet gek is: als je wat lekkers eet maak je serotonine/dopamine aan en dan voel je je blijer. Dit omgooien was en is nog steeds een lastig proces. Als ik een depri bui heb, wil ik niks, kan ik niks en zoek ik naar elk aangrijpingspunt om eruit te komen.
Tot nu toe was dat vooral eten, en ineens is dat geen optie meer. Of temminste: ik kies ervoor dat dat geen keuze meer is. Wat betekent dat ik zoekende ben naar vervanging die niet in voedsel ligt. Nu is dat: voedselbereiding, een heerlijke afleiding en ook nog goed! Klimsport is een goede maar praktisch niet altijd een oplossing. Het huishouden doen, gamen, tekenen, enfin, als het me maar afleidt en uit de negatieve gedachtenspiraal haalt. Maar hoe simpel het klinkt: om elke keer die keuze te maken niet voor die brownie te kiezen valt nog steeds zwaar. Het is namelijk de makkelijkste keuze: zittend op de bank zwelgend in mijn duistere gedachten de kast opentrekken en een reep chocola pakken. Het weegt alleen niet op tegen het trotse gevoel wat ik krijg als ik het overwonnen heb. En dat ervaar ik de afgelopen weken steeds vaker als het me lukt!
Voor mij is het dus niet alleen een beetje afvallen, en goed voor mezelf zorgen en gezond eten: het is ook een mentale stap. Een hele belangrijke. De laatste stap om mijn depressies totaal onder controle te krijgen eigenlijk. Ik ben er nog niet, een nieuwe gewoonte moet erin slijten. Maar ik ben trots op hoe ver ik al ben!
Soraya van Kooij
